داستان

داستان Killzone 3 درست بعد از اتمام نسخه دوم شروع می‌شود، در حالی که Visari توسط Rico کشته شده و حالا ارتش ISA به دنبال راهی برای پایان دادن جنگ و خروج از سیاره هلگن هستند اما کار به این سادگی نخواهد بود و آنها با حملات سنگین هلگست‌ها مواجه می‌شوند که باعث می‌شود تنها راه خروجشان از سیاره نیز از بین می‌رود. بدین ترتیب بدون هیچ راه فراری در یک سیاره بیگانه سرگردان می‌شوند، اما امیدشان هنوز از بین نرفته و باید تلاش کنند تا راهی برای مقاومت و نجات جانشان بیابند. از طرفی دیگر نیز بین سران هلگست برای تعیین جانشین Visari اختلاف به وجود آمده که باعث درگیری و دو دستگی بین دولتمردان می‌شود. در نگاه اول داستان برای یک بازی fps راضی کننده به نظر می‌رسد اما بازی در نحوه پرداخت و روایت داستان مشکل و نقص‌های اساسی دارد. مسلماً معمول‌ترین نحوه روایت داستان در بازی‌ها، کات‌سین‌ها یا میان‌پرده‌ها هستند که متاسفانه در Killzone 3 بسیار سرسری ساخته شده‌اند. استودیو Guerrilla Games در ساخت میان‌پرده‌ها از صدا و مدل (Motion Capture) چندین بازیگر مشهور هالیوودی از جمله Malcolm McDowell استفاده کرده اما جای تاسف است که تیم کارگردانی بازی با وجود این زحمات، از روایت مناسب داستان در میان‌پرده‌ها عاجز است. برای مثال بعد از یک میان‌پرنده شما در مکانی قرار می‌گیرید که اصلاً خبر ندارید کجا هست و قبلاً به آن اشاره‌ای نشده بود یا در بعضی موارد شما در حالی در بازی پیش‌روی می‌کنید که اصلاً نمی‌دانید به کجا می‌روید یا هدفتان چیست. در خیلی از موارد نیز میان‌پردها از صحنه‌ای به صحنه دیگر می‌پرند و کامل وقایاع مورد نظر را به تصویر نمی‌کشند. به همین دلیل در اکثر اوقات اینطور حس می‌شود که میان‌پرده‌ها ناقص کار شده‌اند و سازنده برای خالی نبودن عریضه یک سری تصاویر را در کنار هم گذاشته و داخل بازی قرار داده. شاید بتوان گفت این تنها نقص بازی است که کاملاً مشهود است و خواه ناخواه تاثیر بدی بر روی روند بازی می‌گذارد.

گرافیک
گرافیک بازی نسبت به نسخه گذشته دستخوش تغییرات متعددی شده است. البته شاید در نگاه اول این گونه به نظر نرسد. بازی Killzone 2 یک فضای تاریک و به شدت خشن را به نمایش در می آورد، اما Killzone 3 هم آن محیط های گذشته را دارد و هم محیط های فانتزی با رنگ های بیشتر در آن دیده می شوند. البته نباید این گونه برداشت کرد که فانتزی شدن و تغییر فضای بازی موجب این شده که بازی آن زیبایی نسخه قبل را از دست داده باشد. در این نسخه تنوع محیط های بازی بسیار بهتر شده و بازیکن با فضاهای جدیدی مانند منطقه های برفی، جنگلی، دریایی و… روبرو خواهند شد. محیط های بازی در نگاه کلی خوب طراحی شده اند، اما برخی قسمت های جزئی مانند علف هایی که در بازی دیده می شوند و نقش کلیدی هم در طول بازی ایفا می کنند (بازیکنان می توانند در بین آن ها پنهان شوند)، با کیفیت خیلی بالا طراحی نشده اند و در مقایسه با سایر قسمت های خوب بازی دارای کاستی هستند. طراحی سلاح ها در این بازی بسیار بهتر شده و از جزئیات بهتری برخوردار هستند. طراحی شخصیت های بازی در این نسخه همانند بازی گذشته بسیار خوب است، به خصوص که در این نسخه سران هلگاست به شکل بسیار زیرکانه ای به صورت رهبران آلمان نازی طراحی شده اند. در کل می توان به این مسئله اشاره کرد که Killzone 3 تا این لحظه بهترین گرافیک را در بین بازی های اکشن اول-شخص دارد.

موسیقی/صداگذاری
اولین عنصری که در این قسمت در هر بازی ای سریعاً خودنمایی می کند، موسیقی است. همانند سایر نسخه های Killzone آهنگسازی این بازی را هم آقای خوریس دی من (Joris de Man) انجام داده است. تجربه او در ساخت موسیقی برای این سری از بازی ها باعث شده که در این شماره هم ما با موسیقی های بسیار خوبی روبرو باشیم. لازم به ذکر است که موسیقی های این بازی نیز مانند اکثر بازی های مطرح به صورت ارکسترال ضبط شده اند. موسیقی های بازی ریتم بسیار خوبی دارند و در صحنه های اکشن هم با فضای بازی هماهنگ هستند و هیجان بازی را زیاد می کنند. در کنار این موضوع، طراحی افکت های صوتی این بازی هم بسیار فوق العاده است. افکت های صوتی طراحی شده برای انفجارها و سلاح های مختلف بسیار خوب هستند و مشکلی در آن ها دیده نمی شود. در قسمت دیگر، شاهد صداگذاری خوبی روی شخصیت های بازی هستیم. صداگذاران نسخه های گذشته که بعضی از آن ها هنرپیشه های هالیوودی هستند و برخی دیگر صداپیشه، در این بازی هم حضور دارند. افرادی همچون برایان کاکس (Brian Cox) به جای شخصیت اسکولار ویساری، اندرو بومن (Andrew Bowen) به جای سوچنکو و چارلز اورت (Charles Everett) هم به جای ریکو به صداگذاری روی شخصیت های این بازی پرداخته اند. صداگذاری بسیار خوبی روی شخصیت های بازی انجام شده و بازیکنان در طول بازی شاهد این موضوع هستند.

گیم پلی
بازی Killzone 2 در قسمت گیم پلی دچار اشکالاتی بود، اما همان طور که Guerrilla Games اعلام کرده بود، اینبار گیم پلی و کنترل بسیار بهتری را در بازی شاهد هستیم. بازی در کنار کنترلر استاندارد، قابل بازی با کنترلر Move هم خواهد بود. حتی برای کنترلر Move یک شبیه ساز اسلحه به نام Sharp Shooter هم طراحی شده که بازیکنان به وسیله آن می توانند واقعاً یک تجربه خوب از یک بازی اکشن اول-شخص را به دست بیاورند. در طول بازی صحنه های سینمایی و Boss Battleهای بسیار زیبایی قرار گرفته اند که واقعاً از هیجان بسیار بالایی برخوردار هستند. همان طور که گفته شد، این نسخه از گیم پلی ای بسیار روانتر و متنوع تر برخوردار است و این موضوع هم باعث شده تا بازیکنان با یک روند بسیار خوب در طول بازی روبرو باشند. برای اولین بار در این سری از بازی ها بازیکنان می توانند این عنوان را به صورت Splint/Screen دو نفره بازی کنند. البته این قسمت Split/Screen فقط به صورت آفلاین قابل بازی خواهد بود و نمی توان آن را به صورت آنلاین بازی کرد. همچنین بخش چندنفره این عنوان، یکی از قسمت های خوب آن به شمار می رود. سه حالت مختلف به نام های Guerrilla Warfare, Warzone و Operations در این بازی قرار دارند که بازیکنان می توانند آن ها را بازی کنند. همچنین قسمتی به نام Botzone هم در بازی قرار دارد که بازیکنان به وسیله آن می توانند قسمت های چندنفره را با هوش مصنوعی بازی کنند. برای قسمت چندنفره هشت نقشه مختلف هم طراحی شده است. البته در آینده قسمت های جدیدی به صورت DLC به قسمت چندنفره بازی اضافه خواهند شد. بخش چندنفره بازی با توجه به هیجان خاصی که دارد، در مقایسه با نسخه گذشته چندان تغییری نداشته و بازیکنان تنها با نقشه های جدید مواجه هستند. همچنین این بازی به صورت ۳D هم قابل بازی خواهد بود و بازیکنان می توانند در صورت داشتن شرایط اجرای بازی به صورت ۳D از این قسمت هم لذت ببرند. در کل می توان به این مسئله اشاره کرد که گیم پلی این نسخه از سری بازی های Killzone در مقایسه با نسخه های قبلی بسیار بهتر و کامل تر شده و بازکنان بسیار با آن احساس راحتی خواهند کرد.

نتیجه گیری:
Killzone 3 از آن عنوان هایی است که نمی توان به راحتی از کنار گذشت و به همه شما هم پیشنهاد می کنم که این بازی زیبا را از دست ندهید. اکشن بسیار خوب و گرافیک خیره کننده از جمله عواملی هستند که بازی را به شدت زیبا کرده اند. شکی نیست که Killzone 3 یکی از نامزدهای بی چون و چرای برترین تیراندازی اول-شخص در VGA 2011 خواهد بود.

 چند سالی است که سری بازی های هری پاتر همزمان با نمایش فیلم های آن به بازار بازی های رایانه ای عرضه می شوند، شماره های اولیه این سری کیفیت نسبتا خوبی داشتند ولی در چند شماره آخر به بازی/فیلم های ضعیفی تبدیل شده اند که فقط ممکن است طرفداران کتاب یا فیلم را راضی کند. امسال نیز همزمان با نمایش قسمت اول Harry Potter and the Deathly Hallows بازی آن به بازار عرضه شده است. سازنده بازی قبل از عرضه صحبت های زیادی در مورد کیفیت بازی کرده و انتظار طرفداران را بسیار بالا برده بود، ولی به نظر می آید این بازی نیز همانند دنیای جادویی آن دچار طلسم سختی شده باشد.

به این چات روم خیلی خیلی زیبا سر بزنید

http://nanaz-chat.com

داستان انیمیشن درباره*ی تغییر کردن است. خوبی و معصومیت، می*تواند بر بدی غلبه کند و بدترین آدم ها هم، راهی برای رستگار شدن و شانسی دوباره می*یابند. مسئله*ای که در این*کار وجود دارد، نقش منفی ابتدایی قهرمان است، اما این موضوع چنان در نوشته*های درباره*ی انیمیشن جلوه می کند، انگار ایده*ی خیلی بدیعی است! در زمینه*ی انیمیشن، تغییر نقش*های منفی به مثبت، پیش*تر هم وجود داشته*است. نمونه*اش «شرکت هیولاها» و «شرک»، نمونه*ی سردستی فیلم*سینمایی*اش هم فیلم «مرد خانواده» از «نیکلاس کیج»، که تلویزیون خودمان هم بارها پخشش کرده، تازه، این نمونه*های نام*برده همگی شخصیت*هایی با چهره*ای جذاب را برای علاقمند کردن بیننده انتخاب کرده*اند.

روی این قسمت کلیک کنید تا تصویر را در انداره واقعی 600 در400 پیکسل ببینید.

کاراکتر گرو، مردی چهارشانه، با شانه*ای قوزدار، دور چشم تیره و بینی تیز و سری کاملاً بی*موست، برای همین جذابیت بصری*ای ندارد که در بیننده کششی ایجاد کند. این جذابیت را آن موجودات کوچولوی بانمک ایجاد می*کنند و بیننده مسلماً عاشقشان می*شود، در رده*ی بعدی ورود دختربچه*ها فضای انیمیشن را از تیرگی به روشنایی می*برد، مخصوصاً آن دو تا که کوچکتر هستند. اما چرا آن ده*ها موجود کوچک بامزه یا شخصیت*های منفی همکاری کنند؟ آن*ها که از صبح تا شب عاشق بازی و شیطنت هستند، چطور سر از آزمایشگاه گرو در می**آورند؟ گرو چرا ماه را می*خواهد؟ برای آن*که بالاخره توجه مادرش را جلب کند؟ خود او آن*قدر بزرگ شده که بداند مادرش با بی*حوصلگی به ماه کوچک*شده نگاه می*کند و می*گوید: «آها!» و رد می*شود. پس فقط می*خواهد بزرگترین بدی تاریخ را بکند؟ چرا هدفش، تسخیر همه*ی دنیا نیست؟ اما خب، این یک انیمیشن خانوادگی است، قرار نیست شاهد «پدرخوانده» و ریشه*های واقعی مافیا باشیم، با این*حال فکر می*کنم پیام*های بیشتری هم می*شد در انیمیشن باشد. از انیمیشن*های معروف، تکه*هایی در کار دیده می*شود، مثلاً نبرد دو سفینه در آسمان و تلاش گرو برای نجات مارگو که شبیه صحنه*هایی در «بالا» است، رقص و آواز نهایی که شبیه «شرک» است.
داستان، ماجراجویی*های قابل درکی برای بچه*ها دارد که با روایتی فانتزی، به دنیای جیمز باند نزدیک است. توطئه*ها و دزدی*ها، یادآور فیلم*های حادثه*ای و پلیسی است. طراحی اجزاء صحنه، با ظرافت انجام شده و صداپیشگی استیو کارِل، مرد این*روزهای سینمای کمدی، می*تواند تضمین*کننده*ی بیان خوب شوخی*های شخصیت اصلی شود. با آن*که «هانس زیمر» هم در گروه آهنگسازی کار همکاری داشته، اما یک اثر واقعاً زیمری نمی*شنویم. موسیقی کار، یادآور موسیقی متن فیلم های جیمز باند است و البته کلی ترانه هم می*شود شنید که کار «فارل ویلیامز» است. سکانس*هایی را که گرو با بچه ها می*گذراند، بالاخص اولین*باری که برایشان کتاب می*خواند، دلچسب و دوست*داشتنی است. در مجموع، کاری است که می*شود با خانواده نشست و تماشایش کرد، گویا مثل همه*ی انیمیشن*های اخیر، ادامه*ی آن هم در راه است و گفته شده داستانی متفاوت با قسمت اولش خواهد داشت، باید دید کارگردانان این انیمیشن، می توانند کار بهتر و جذاب*تری نسبت به اولین کار بلندشان انجام دهند

 مردگان در فضا 

 DS2 ادامه ی داستان بازی قبل را که محور اصلی آن مهندس ایزن کلارک بود را دنبال میکند .مهندسی که تمام  تلاشش برای نجات عشقش بی نتیجه ماند و اینک به نوع دچار روان پریشی شده است. به همین دلیل در ابتدای بازی او را در یک تیمارستان فضایی می بینیم.جایی که گوی سبقت را از دیگر بخش های بازی ربوده داستان و شخصیت تحول یافته کلارک هست که بر خلاف نسخه قبل دشمنی خطرناک تر از نکورومرفها انتظار او را میکشد.بدون اشاره به محتوا به شما نوید یک داستان زیبا و مجذوب کننده را میدهم.در DS2به جای یک سفینه با یک شهر از موجودات جهش یافته روبرو هستیم .تنوع بسیار جالب محیطی که حتی کودکستان،کلیسا و… را بدون تردید برای شما تبدیل به کابوس میکند. جالبتر اینکه شما در طول بازی هیچ گاه صفحه بارگذاری را نمی بینیدکه باعث غرق شدن در جو بازی میشود.

همه ی چیزهای خوب!
بازی برای ترساندن همان روند سابق خود که بی نقص بود را تکرار کرده است اما در بخش اکشن بازیست که سازندگان با نگاهی به عناوینی چون خدای جنگ3 دست به تغییراتی زیبا زده اند.شاید خیلی از عناصر در بازی چیز جدیدی نباشند اما آن قدر دقیق و زیبا پیاده شده اند که حتی لحظه ای  شما را از حس ناب بازی خارج نمی کند.بزرگترین چالشی که در بازی انتظار شما را می کشد حس تعلیق است.تصور کنید که اطراف شما را اجساد تکه تکه شده فرا گرفته است و صدایی به شما نوید این را میدهد که تنها نیستید.مرگ همینجاست اما چگونه و چه زمانی به سراغ شما خواهد آمد چیزی است که ناخواسته موجب وحشت در فضای مرده میشود.
زیبایی های وحشت
محصور کننده بودن بازی را  باید مدیون صداگذاری  بی نقص و گرافیک زیبای بازی باشیم.در صداگذاری از نعره های وحشیانه تا صدای  تنفس وضربان قلب ایزن به  زیبایی و ظرافت هر چه تمام تر کار شده است.در یک  جمله کلیکسیونی از اصوات خوف ناک در بازی منتظر گوشهای شما است.
گرافیک در همه ی زمینه ها نیز نمره قابل قبولی می گیرد. فیزیک بازی مثل بازی قبل به شما اجاره ی تکه تکه کردن دشمنان و جابه جایی اعضای بدن آن ها را میدهد.نور پردازی نیز در خدمت سبک به بهترین شکل حضور دارد.بافتها نیز اولین نگاه کیفیتشان را به رخ میکشند.
بازی سازی با هدف
مسائل زیادی باعث شده که  DS2بازی موفق باشد که اگر فرصت شد در بحثی جدا به آن میپردازیم،اماکاملا مشخص است که هدف سازندگان از DS2 ایجاد لحظات پراز حراص و وحشت است.ایجاد تعامل عالی بین دو سبک اکشن و ترسناک به نحوی که مکمل یکدیگر باشند یکی از نکات کلیدی در موفقیت این بازی است.همان طور که در پیش نمایش بازی گفتم بهتر است به دنبال جایی باشید که بتوانید نیمه شب خود را در فضایی مرده بگذرانید.

 این بار از عکاس خبره و ورزیده شماره اول بازی فرانک وست (Frank West) خبری نیست و شما کنترل چاک گرین (Chuck Greene) را به عهده میگیرید که تنها میخواهد دختر خود را زنده نگه دارد. کیتی(katey) به نوعی ویروس مبتلا شده و برای زنده ماندن نیاز دارد که هر 24 ساعت یکبار از داروی گران قیمت و کمیابی به نام Zombrex استفاده کند. به همین منظور چاک کیلومتر ها راه را به دنبال این دارو طی میکند و خود را به شهر Fortune میرساند که شرایطی متفاوت با شهر های زامبی نشین دیگر دارد! در این شهر عده ای سودجو با اجیر کردن انسان های نیرومند زامبی ها را با روش های مختلفی نابود میکنند و با تهیه برنامه های تلویزیونی سود بسیاری به جیب میزنند. بازی با شرکت چاک در یکی از این برنامه ها آغاز میشود . داروی Zombrex بسیار گران قیمت است و چاک برای تامین پول خرید این دارو ها نیاز دارد که در این مسابقات شرکت کند. از طرف دیگر افرادی در شهر وجود دارد که تقصیر تمامی اتفاقات روی داده در شهر را به گردن چاک میاندازند و در اخبار هم فیلمی را نشان میدهند که ثابت میکند این چاک بوده که زامبی ها را در شهر ازاد کرده است. حال چاک 72 ساعت تا رسیدن ارتش به شهر وقت دارد تا بیگناهی خود را ثابت کند همچنین در این مدت باید مراقب سلامتی دختر خود کیتی هم باشد.

در مود اصلی بازی که همان مود 72 ساعته میباشد شما باید با همراهی چاک مراحل اصلی بازی را که با عنوان Case File شناخته میشود به اتمام برسانید تا داستان بازی تکمیل شود. (البته میتوانید در هر قسمت از بازی این کار را متوقف کنید که منجر به پایان های متفاوتی از بازی میشود) شیوه انجام این مراحل به این صورت است که شما باید در طی این 3 روز در یک زمان مشخص در محل خاصی حضور داشته باشید تا بتوانید داستان اصلی بازی را پیش ببرید. در این میان میتوانید به گشت و گذار و تفریح در فروشگاه ها و محیط بازی و همچنین به انجام ماموریت های فرعی بازی بپردازید که بیشتر شامل نجات بازماندگان در شهر یا مبارزه با مینی باس های بازی میشود. تعداد این ماموریت های فرعی بازی بسیار زیاد است و امکان ندارد که با یک دور بازی کردن DR2 بتوانید تمامی ماموریت های اصلی و فرعی آنرا بطور کامل انجام دهید و این موضوع ارزش تکرار بازی را چندین برابر میکند. تیم سازنده بازی، با پیاده کردن مکانیزم خاص داستانی بازی سعی کرده که زمان انجام آنرا چندین برابر کند به این صورت که اگر میتوانستید تمامی مراحل اصلی را پشت سر هم انجام دهید مطمئنا بیش از 4 ساعت وقت شما را نمیگرفت اما اکنون که مجبورید برای ماموریت های اصلی کمی منتظر باشید میتوانید از گشت و گذار در محیط شهر Fortune لذت ببرید و راه های مخفی و اسلحه های جدیدی کشف کنید.

مانند شماره اول بازی در این شماره هم سیستم ارتقا و امتیاز دهی خاصی وجود دارد بطوریکه شما با انجام ماموریت های فرعی و اصلی امتیازاتی تحت عنوان ( PP(Prestige Points دریافت خواهید کرد که مقدار آن به فاکتور های مختلفی از جمله سخت بودن ماموریت مربوطه بر میگردد. با دریافت این امتیازات سطح توانایی های شما (Level) به تدریج افزایش پیدا میکند و علاوه بر اینکه میزان سلامتی و تعداد آیتم های قابل حمل چاک افزایش پیدا میکند وی قادر خواهد بود تا حرکات اکشن جدیدی را نیز انجام دهد.
در شهر Fortune مانند قسمت قبلی DR چندین فروشگاه بزرگ وجود دارد و از این جهت میتوان در این فروشگاه ها انتظار هر چیزی را داشت. میتوانید به مغازه صوتی تصویری بروید و تلیویزون های lcd را روی سر زامبی ها خورد کنید یا به مغازه های ورزشی بروید و با چوب بیسبال و گلف زامبی ها را هدف خود قرار دهید اگر سلقیه شما متفاوت است میتوانید در شهر به دنبال سلاح های خطرناک تری مثل داس، دریل یا تبر بگردید. البته تنوع بینظیر سلاح های سرد بازی به این معنی نیست که قادر به پیدا کردن سلاح های گرم نخواهید بود اما تنوع آنها مطمئن کمتر از سلاح های سرد بازی است. در یک کلام میتوان گفت در فروشگاه های بازی از شیر مرغ تا جون آدمیزاد را میتوان پیدا کرد! در بازی وسایل نقلیه مختلفی مانند دوچرخه و ماشین هم وجود دارد که بوسیله انها میتوانید زامبی را زیر بگیرید! مانند شماره قبلی بازی از هر چیزی در این بازی میتوان به عنوان یک اسلحه استفاده کرد ولی مشکل اینجاست که مکانیزم عملکرد 80% آنها شبیه یکدیگر است. البته انقدر در بازی اسلحه وجود دارد که حداقل این یک مورد برای شما تکراری نخواهد شد! مخصوصا که قابلیت ویژه ای به این شماره از بازی اضافه شده و آن ترکیب کردن اشیا مختلف برای ساخت اسلحه های جدید است. در محیط شهر اتاق های خاصی وجود دارند که در آنها میتوانید وسایل مختلفی که در شهر پیدا کرده اید را با هم ترکیب کنید و اسلحه جدیدی برای کشتن زامبی ها بسازید. سازندگان از راه های مختلفی سعی کرده اند که ترکیب های مختلفی را به شما معرفی کنند مثلا با هر Level-Up یک کارت اطلاعاتی و در واقع یک ترکیب جدید به شما پیشنهاد می شود یا مثلا با نگاه کردن به پوستر های فیلم های تخیلی که در سطح شهر وجود دارد چاک متوجه ترکیب های تازه ای میشود البته خود بازیکن هم با کمی تامل کردن متوجه میشود که چگونه میتوان اسلحه های جدیدی ساخت!

اما این تنها فایده گشت و گذار در فروشگاه های بزرگ بازی نیست و شما علاوه بر انواع سلاح برای نابودی زامبی ها میتوانید از انواع لباس های مختلف برای چاک بصورت کاملا مجانی نیز استفاده کنید اما نباید فکر کنید که در این شهر زامبی نشین همه چیز مجانی است! در شهر گروهی دزد وجود دارند که اشیا با ارزش و اسلحه های ویژه را به تمامی افراد متقاضی(حتی زامبی ها!) میفروشند اگر شما هم احیانا نتوانستید در شهر Zombrex پیدا کنید بهتر است به این افراد مراجعه کنید چرا که این افراد هر چیزی که در محیط بازی هم پیدا نمیشود را در اختیار دارند. همچین در بازی محیط های سرگرمی بزرگی مانند کازینو وجود دارد که بیشتر باید به عنوان راهی برای افزایش درآمد به آنها نگاه شود!

اشاره کردیم که ماموریت های فرعی بازی از قسمت داستانی آن کاملا جداست و خود اغلب شامل دو دسته ماموریت یعنی نجات بازماندگان زنده ای که در گوشه ای از شهر گیر کرده اند یا مبارزه با افراد که اتفاقات اخیر آنها را دیوانه کرده و مشغول شکنجه دادن زامبی ها یا دیگر انسان های زنده شهر هستند میشود. یکی از بزرگترین ضعف های بازی نجات بازماندگان است زیرا علاوه بر اینکه اکثر این ماموریت ها مشابه یکدیگر هستند، هوش مصنوعی این افراد هم بسیار پایین و همراهی آنها ازار دهنده است. شما باید تمامی افراد زنده شهر را به محل امنی که در بازی با نام Safe House شناخته میشود ببرید تا امتیازات ویژه ای از جانب این افراد به شما برسد مثلا اگر یک فرد ثروتمند را نجات دهید ممکن از به شما مقداری پول بدهد یا فردی دیگر ممکن است در شهر یک Zombrex پیدا کرده باشد و آنرا به شما تقدیم کند اما هدف اصلی برای نجات چنین افرادی معمولا بدست اوردن PP بیشتر برای افزایش توانایی های چاک است. مبارزه با مینی باس ها نیز یکی از قسمت های جذاب بازی است. این قسمت از تنوع قابل قبولی بر خوردار است و شما برای نابود کردن هر یک به روش تازه ای نیاز دارید. بعد از نابود کردن هر کدام معمولا یک اسلحه ویژه به شما هدیه داده میشود که هر بار به محل مرگ وی بروید میتوانید یک نمونه از آن اسلحه را پیدا کنید.

بعد از اعتراض های زیادی که برای سیستم ذخیره قسمت اول بازی متوجه سازندگان شد، این بار به جای یک اسلات برای ذخیره بازی شما سه اسلات در اختیار دارید اما سیستم ذخیره کردن هنوز هم مانند شماره اول بازی است یعنی باید به دستشویی های مختلفی که در محیط بازی وجود دارند یا به اتاق کنترل مرکزی (Safe House) بروید.
همانند نسخه اول بازی گرافیک این نسخه هم در سطح بسیار خوبی قرار دارد. طراحی شخصیت ها و انیمیشن های صورت افراد واقعا خوب کار شده است. حرکات بدن خود چاک و دیگر افراد هم بسیار طبیعی و قابل قبول است . محیط های بازی مخصوصا فروشگاه های آن بسیار زیبا متنوع و در عین حال پر جزئیات و عالی طراحی شده اند و از این نظر میتوان تیم سازنده بازی را ستایش کرد اما در بعضی محیط های شلوغ بازی، شاهد افت سرعت فریم بازی هستیم که البته این موارد بسیار کم هستند و موجب آزار بازیکنان نمیشود. چیزی که آزار بازیکنان را به همراه دارد زمان بارگذاری های طولانی بازی است از هر محیط خاصی در بازی که به محیط دیگری وارد میشویم شاهد یک بارگذاری آزار دهنده هستیم. تنوع زامبی ها هم در این بازی بینظیر و عالی است بطوریکه در محیطی که بیش از صدها زامبی وجود دارد پیدا کردن چند نمونه شبیه هم کار چندان ساده ای نیست.
صدا گذاری بازی یکی دیگر از نقاط قوت آن به حساب می آید. استفاده از دوبلر های بسیار عالی که صدای همه آنها کاملا با شخصیت مورد نظر متناسب هستند صحنه های سینمایی بازی را بسیار جذاب تر کرده است. افکت های صوتی بازی نیز بسیار عالی کار شده بطوریکه استفاده از هر یک از سلاح های بازی و برخورد آن با زامبی ها صدای خاص خود را دارد و این صدا ها بسیار هنرمندانه ساخته شده بطوریکه دقیقا حس برخورد آن جسم با زامبی را منتقل میکند. صدای خرخر مانندی که زامبی ها هنگام حمله از خود در میاورند هم یک نمونه بسیار عالی از صدا گذاری بازی است. علاوه بر همه اینها آهنگ های آرام و دلنشینی که در فروشگاه های بازی پخش میشوند لذت کشتن زامبی ها را چندین برابر کرده است.

در مجموع میتوان DR2 را یک بازی سرگرم کننده و متنوع دانست که دارای راه ها و نکات مخفی زیادی است و این مسئله ارزش تکرار بازی را چندین برابر میکند. نسخه اول بازی یک ماه پس از عرضه، لقب پر فروش ترین بازی X360 در زمان خود را گرفت و اکنون که DR2 نسبت به نسخه اصلی پیشرفت های قابل توجهی کرده میتوان گفت که با یک بازی سطح بالا رو به رو هستیم. پس پیشنهاد می کنیم حتما خود را برای درگیری با هزاران زامبی آماده کنید.

 3 سال پیش، شاید هیچکس فکرش را نمی کرد روزی در لیست اچیومنت ها و تروفی های کنسولمان، نام Crysis را ببینیم. بازی ای که در آن زمان قوی ترین و گران ترین PC ها هم نمی توانستند آن را به خوبی اجرا کنند. Crytek در طول یکی دو سال گذشته، قول ها و ادعاهای زیادی در مورد بازی خود داشته و حال باید دید سرانجام این همه امید کرایتک به کجا رسیده است. 

 

 

 

 

مطمئناً هیچکدام از شما متعجب نخواهید شد اگر بشنوید که استودیوی Treyarch از مشهور بودن به عنوان تیم دوم ساخت بازی Call of Duty و وام دار شرکت بزرگی مانند Infinity Ward خسته شده است. حتماً شما هم با من موافق هستید که هر دو نسخه از بازی Call of Duty: Modern Warfare موفقیت فوق‌العاده‌ای را نسبت به نسخه‌های دیگر این بازی کسب کرده است و این به این معنی نیست که روی بازی‌هایی مانند CoD3 یا CoD World at War خوب کار نشده است، اگر هم قسمت Nazi Zombie را در نسخه‌ی WaW فراموش کنیم بی انصافی است چرا که شما می‌توانستید با بازی کردن این قسمت در این نسخه تمام عصبانیت خود را مانند انسانهای بی خانمان سر زامبی‌های بدبخت خالی کنید!

اینبار به نظر میرسد که از نظر زمانی و منابعی که Treyarch در اختیار دارد اين استوديو دچار یک تغییر شده است. سازنده‌ی این بازی اینبار آزادی کامل از نظر زمان انتشار بازی و تعداد نفراتی که می‌خواهد در ساخت این بازی به کار بگیرد دارد؛ از منابع مختلفی نقل شده است که تعداد سازندگان اين بازی در حدود 250 نفر بیشتر از نسخه‌های قبل است.

آنها تصمیم گرفته‌اند که بخش اعظمی از فعالیت‌های خود را روی سناریوی این بازی صرف کنند که بتواند آزادی عمل بیشتری را نسبت به جنگ سرد به همراه داشته باشد.

مبنای نسخه‌ی جديد بر روی استفاده از نیروهای پنهانی ویژه که اینها همان گردان Black Ops هستند قرار دارد و آنها همان سربازان آموزش دیده و نخبه‌ای هستند که برای انجام دادن عملیات‌های فوق سری فرستاده می‌شوند و در بعضی مواقع این گردان‌ها به وسیله‌ی نیروهای دیگر پشتیبانی می‌شوند؛ از جمله‌ی این نیروها می‌توان به SAS (نیروی ویژه‌ی هوایی) و SEALs (نیروهای دریایی، هوایی و زمینی)، نیروهای راهیاب، Delta Force اشاره كرد ولی Treyarch تصمیم دارد در مورد افشا کردن جزئیات این گروه‌ها صبر کند.

ظاهراً آنها اجازه دارند که ماموریت‌هایی را که به آنها واگذار شده است را با هر رویکرد و رویه‌ای که خودشان خواستند پیش ببرند و از این رویه‌ها می‌توانند هر چند بار که خواستند استفاده کنند. این کار به Treyarch این امکان را می‌دهد عنوانی بسازد كه بتواند به طور مداوم متنوع بوده و تا آنجا که میتواند برای گیمر تکراری و خسته کننده نباشد و حتی سازنده‌ی بازی این قسمت از کار را با نشان دادن چهار قسمت جزئی از گیم‌پلی این بازی توضیح داد.

در مرحله‌ی برفی این بازی که در رشته کوه‌های اورال در غرب روسیه انجام می‌گیرد، دیده می‌شود که گیمر راهنمایی تیمی از هواپیمای شناسایی را که بر بالای جو زمین پرواز میکند را بر عهده دارد. تاریکی و برفکی بودن دوربین یادآور مرحله‌ی بمباران کردن از هواپیما در Modern Warfare است (منظور مرحله‌ی Death From Above است). در فاصله‌ی یک دقیقه‌ای کنترل بازی بین سرباز روی زمین که وظیفه‌ی آن مخفیانه وارد شدن از میان کوه‌های برفی به مخفیگاه دشمن است عوض می‌شود.

در قسمت‌های مخفی كاری Black Ops نه تنها باید از نیروهای گشتی دشمن دوری کنید و سعی کنید از دید آنها دور بمانید بلکه باید آنها را هم به دام بیاندازید.

بعدها شما شاهد فروریختن صخره‌هایی خواهید بود که در نوع خودش جالب و شگفت انگیز است (قابل ذکر است که این را مدیون Blizzard هستند!). همانند واقعیت شما می‌توانید یک منظره‌ای با تمام جزئیات را از دور رویت کنید و این چنین است که شما تصور می‌کنید واقعاً الان آنجا هستید.

هنگامی که شما به مقر نزدیک می‌شوید، به شما گفته می‌شود که تمامی وسایل خود را به حالت سکوت در آورید (Silence Mood Mission) و گلوله‌های خود را به حالت عادی قرار دهید (نه در حالت آتش زا یا دودزا) ولی شما می‌توانید از غریزه‌ی خود کمک بگیرید و ریسک کنید چراکه شما همراه خود اسلحه‌های انفجاری حمل می‌کنید؛ کار این اسلحه‌ها‌ی مانند نارنجک این است که قبل از اینکه منفجر شوند به دشمن شما می‌چسبند و در این حالت است که هر کسی اطراف نارنجک باشد دار فانی را وداع خواهد گفت!

هنگامی که شما مقر را ترک میکنید و خزنده‌وار در طول کوه‌های برف پوشیده حرکت میکنید، دشمنان شما با RPG بر سر راه شما شلیک می‌کنند و باعث ریزش بهمن می‌شوند و اینجاست که هوش شما، شما را نجات میدهد که آیا دستپاچه شوید یا شروع به دویدن در طول صخره‌ها کنید و یا به پائین بپرید...

مرحله‌ی بعدی در شهر Hue است. این مرحله به شما نشان می‌دهید که با چه محیط‌های وسیعی روبرو خواهید شد و Treyarch قول داده است که تعداد اینگونه محیط‌ها در بازی زیاد باشد. آنها زیاد وارد جزئیاتی که چه چیزی قرار است شما شاهد آن باشید نشدند اما آنها مرحله‌هایی را نشان دادند که در آن محیط‌های وسیع مختلفی وجود دارد.

گیر افتادن در خیابان‌های Hue در ویتنام یکی دیگر از سواری‌های هیجانی این بازی بود. در اینجا مشخص می‌شود که کدامیک از توانایی‌های بازیکن در تصمیم گیری در یک هلیکوپتر برای شلیک به منطقه‌ای که در آن افراد خودی و دشمنان هستند موثر است. هلیکوپتر در سطح نزدیک زمین حرکت میکند و تا زمانی که شما منتظر دستور بعدی هستید از دشمنان فاصله میگیرد. این صحنه ما را یاد صحنه‌های بسیار شلوغی (به قول خودمون شیر تو شیر) که در WaW بود می‌اندازد.

یک دموی دیگر از بازی به ما چند تکنیکی که Spetsnaz (یکی از چندین دشمنان شما در این بازی) استفاده خواهند کرد نشان داد. سربازان نیروهای ویژه‌ی شوروی دیگر مانند یک احمق نیستند که بی هیچ دلیلی از سنگر خود خارج شوند اما سعی می‌کنند که شما را محاصره کنند و غلت خوردن و شیرجه زدن‌های هوشمندانه‌ی این سربازان برای جلوگیری از برخورد گلوله به آنها در نوع خود بسیار دیدنی و جالب است.

بعد از آن ما جنگل را برای جنگ با NVA (ارتش ویتنام شمالی) و نیروهای غیر نظامی کنگره‌ی ویتنام که هیچکدام از آنها حتی یک ذره هم حرفه‌ای نیستند شاهد هستیم اما نمی‌توان تلاش آنها برای کشتن آمریکایی‌ها از طریق خودکشی را انکار کرد.

بعد از اینکه هواپیمای شما روی زمین سقوط کرد شما شنا کنان از میان جنگل پر از گل و گیاه و درخت (مانند جنگل حرا در جنوب ایران) عبور می‌کنید و در پشت سر نیروهای ویتنامی قرار میگیرید و از آنها به عنوان سپر مدافع خود (Shield) استفاده می‌کنید.

شما با نشانه گيری روی شانه‌ی گروگان می‌توانید قبل از اینکه او را بکشید او را به نوعی از کار افتاده کنید تا نتواند حرکتی علیه شما انجام دهد و شما به وسیله‌ی مسلسل و اسلحه‌های سنگینی که در اختیار دارید می‌توانید همینطور به دشمنان شلیک کنید و از جنگل خارج شوید. حتی قبل از اینکه به ما اجازه دهند این بازی را بازی کنیم می‌دانستیم که Black Ops می‌تواند یک حس وحشی گری را حتی به انسان هایی که دارای روحیه‌ی لطیفی هستند بدهد.

VC‌ها (نیروهای غیرنظامی جنوب ویتنام که خواستار دوباره به هم پیوستن شمال و جنوب ویتنام هستند) زیاد اهمیتی به سنگر گیری نمی دهند، آنها مانند دیوانه‌ها فریادکشان به سمت شما می‌دوند. شما در این حالت باید در بالاترین سطح هوشیاری باشید و زمانی که همه جا ساکت است آنها با حمله‌های ناگهانی سرعت عکس العمل شما را در فشار دادن دکمه‌های کنترلر امتحان می‌کنند. این موضوع مخصوصاً زمانی که شما وارد مناطق تاریک و تونل‌های زیر زمینی ترسناکی که VC‌ها برای پنهان شدن از نیروهای آمریکایی کنده‌اند می‌شوید بیش از پیش هیجان و ترس را افزایش میدهد.

رفت و آمد موش‌ها در داخل این تونل‌ها آنچنان ضربان قلب شما را افزایش میدهد تا آنجا که شما و متحدان خود دلتان میخواهد که جای خود را برای رهبری عوض کنید (هیچ کس نمی خواهد که جلوی دسته باشد و اولین نفر باشد که اتفاقات غیر منتظره را تجربه می‌کند) و پی در پی رهبر گروه اعلام میکند که با احتیاط و سکوت در مسیر تونل حرکت کنید که این خود نشان از ترس و هیجان بالای این قسمت از بازی است و شما به مرض سکته زدن میرسید، بخصوص وقتی که میبینید در جلوی شما یک نیروی VC از تاریکی بیرون پریده و چاقوی خود را در سینه‌ی همرزم شما فرو میبرد قبل از اینکه شما بتوانید کاری انجام دهید؛ این قسمت از بازی مانند بازی Resident Evil است منتها در این بازی زامبی‌ها نیستند و شما به هیچ وجه نمی‌دانید که در جلوتر چه اتفاقی خواهد افتاد و از آن بی خبر هستید.

در اینجا شما زمانی که تنها هستید یک احساس متفاوتی را تجربه میکنید که Treyarch آن را اینگونه تعریف می‌کند: یک زمان شما تمامی سازه‌های چوبی موجود در بازی را به وسیله‌ی یک بازوکا به قطعات ریزی تبدیل می‌کنید و در اوج خوشحالی هستید، انگار که الان شما به جای رامبو (Rambo) هستید! ولی چند لحظه بعد شما در داخل یک تونل تاریک به طور مرگباری عصبی و ترسیده و لنگان لنگان در حال حرکت هستید.

قبلاً هم تنوع دشمنان را در این بازی دیده بودیم و حالا حتی تنوع این دشمنان بیشتر هم شده است و Treyarch به ما اعلام کرده است که در روزهای باقی مانده ما روی این تنوع بیشتر کار خواهیم کرد تا گیمرها خسته نشوند. تنوع دشمنانی که آنها به ما اعلام کرده‌اند یکی از ارکان اصلی تغییرات در کنار تغییرات محیط و وجود لیست جدیدی از اسلحه‌ها در این بازی خواهد بود که سازندگان این بازی قول آن را به ما داده‌اند.

آخرین مرحله‌ی نشان داده شده از اين بازی واقعاً یک پایان مناسبی برای این بازی است؛ شما به یک پایگاه نظامی حمله می‌کنید و بعد از چند تیراندازی جزئی، هلیکوپترسواری شما شروع می‌شود و سر به آسمان‌ها می‌گذارید! کنترل وسایل نقلیه مانند آب خوردن ساده است در حالی که شما با مسلسل‌ها و راکت‌ها هم کار می‌کنید.

کنترل کردن هواپیما‌ها در بازی‌ها معمولاً قسمت مشکل کار برای گیمرها است ولی Treyarch قول داده است که در این بازی اینگونه نخواهد بود. ما دموی این بازی را به وسیله‌ی کنترلر X360 انجام دادیم و کنترل کردن هلیکوپتر خیلی شبیه به کنترل کردن کاراکتر‌ها در بازی‌های اول شخص است و می‌توان گفت واقعاً به راحتی آن است!

بر روی کامپیوتر نيز ما متقاعد شدیم که کنترل کردن هلیکوپتر واقعاً کار سختی نیست و حتی مبتدی‌ها هم می توانند این کار را انجام دهند! شما به وسیله‌ی ماوس می‌توانید هدف بگیرید یا هلیکوپتر را برانید و به وسیله‌ی دکمه‌های WASD می‌توانید سرعت را کنترل کنید یا با مسلسل کار کنید (از آنجایی كه در کنفرانس E3 مدیر Treyarch آقای Mark Lamia در حال بازی کردن بود، من متوجه شدم که کنترل هلیکوپتر و تیراندازی مسلسل‌ها و راکت‌ها توسط دو نفر انجام می‌شود، شما و هم رزمتان) درحالی که معمولاً کنترل وسایل از ارتفاعات سخت و دشوار است اما در Black Ops پرواز کردن با این وسایل نقلیه بسیار ساده خواهد بود و برای کسانی که در زمینه بازی‌های اول شخص استعداد دارند و حرفه‌ای هستند به راحتی می‌توانند این کار را انجام دهند و همانطور که Treyarch گفته است: "این یک شبیه ساز پرواز نیست".

و در اینجاست که نمايش قسمت تک‌نفره‌ی عنوانی که Treyarch برای علاقه‌مندان به این بازی در حال ساخت آن است به پایان می‌رسد ولی باید بدانید که قسمت چند نفره‌ی این بازی در هفته‌ی اول ریلیز تمام رکوردها را خواهد شکست. Treyarch گفته است که فعلاً نمی‌توانیم اطلاعات زيادی در مورد قسمت چندنفره در اختیار ما قرار دهد ولی گفتند که بعدها در مورد این که ما باید انتظار چه چیزی را از این بخش از بازی داشته باشیم خواهند گفت.

قسمت Multiplayer بازی Call of Duty: Black Ops در حال حاضر به طور فوق العاده توسط Treyarch جدی گرفته شده است، آنها نیروهای خود را برای ساخت این قسمت از نظر منابع و نیروهای انسانی نسبت به بازی World at War دوبرابر کرده‌اند. این چیزی بود که آنها گفته‌اند.

به گفته‌ی Treyarch: "ما نیاز به وقت بیشتری داریم تا تجربه‌ی بخش چندنفره‌ی بازی‌های قبلی خود را به این بازی منتقل کنیم و حتی ما از سرپرست قسمت تک نفره‌ی این بازی در بعضی از مسائل و جنبه‌های اين بخش کمک گرفته‌ایم. تعدادی از نقشه‌ها و محیط‌هایی که در قسمت تک نفره وجود دارد را نیز در قسمت چند نفره قرار داده ایم، مثلاً: اسلحه‌هایی که ما قبلاً آن را طراحی کرده بودیم اكنون در قسمت چندنفره وجود دارد و اینها از قسمت تک نفره آورده شده اند."

در ادامه نيز گفته شده: "سه قسمت مهمی که ما روی آن بیشتر تمرکز کرده‌ایم و دوباره آن را بازسازی کرده‌ایم جنبه‌های اجتماعی و رقابتی و امتياز تجربه‌ی گیمرها (منظور درجه‌های نظامی که در بازی‌های قبلی با بدست آوردن XP درجه‌ی شما ارتقاء پیدا می‌کرد) در بازی بود که ما توانستیم یک تحول جدیدی در آن ایجاد کنیم."

سری بای کال او دیوتی هر بازی کنی رو به خودش جلب میکنه نمونه همین بلک آپس.امیدواریم نقد مورد پسند شما قرار گرفته باشد